Ο Άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης, στον Λόγο του εις τους κοιμηθέντες εν Χριστώ αδελφούς, αναφέρει τους λόγους ψυχωρραγούντα ανθρώπου που λέγει: «Δάκρυα δεν έχω, καί παρακαλώ εσάς να δακρύσετε για μένα. Συμπαθήσατε καί προσευχηθείτε προς Κύριον, για να βρω εκεί μικρή άνεση. Για να λάβω εκεί μικρό έλεος ότι σε πολλά αμάρτησα. Καί τι για μένα κηρία ανάπτετε, αδελφοί, εφ’ όσον εγώ την λαμπάδα της ψυχής μου δεν άναψα; Τί με ενδύματα λαμπρά με ενδύετε; εφ’ όσον εγώ ένδυμα γάμου διά τον εαυτόν μου δεν ετοίμασα; Τί δε καί με ύδωρ το σώμα μου πλύνετε, εφ’ όσον εγώ δεν έπλυνα τον εαυτό μου δια του ύδατος των δακρύων; Τί δε καί σε τάφο μετά Οσίων με κατατίθετε, των οποίων τον βίο καί τον τρόπο δεν έπραξα; Αλοίμονο, πώς το εαυτό μου επλάνησα, καί ενέπαιξα λέγοντας. Όσο είμαι νέος, ας απολαύσω της του κόσμου χαράς, ας θεραπεύσω την σάρκα μου, καί ύστερα μετανοώ, διότι ο Θεός φιλάνθρωπος ων, σε όλα θα μου δώσει την συγχώρηση, Αυτά νομίζοντας κάθε ημέρα, την ζωή μου κακώς εδαπάνησα. Διδασκόμουν καί δεν επρόσεχα, ερμηνευόμουν καί καταγελούσα, άκουα των Γραφών καί ως μη ακούων έκαμα, άκουα περί κρίσεως καί θανάτου, καί ως αθάνατος και αιώνιος καταφρονούσα. Καί ιδού ανέτοιμος απέρχομαι, καί ουδείς ο βοηθών, ιδού δέομαι καί ουδείς ο εισακούων. Ιδού καταδικάζομαι, ουδείς ο λυτρούμενος. Δικαία η κρίση του Θεού. Όσες φορές απεφάσιζα να μετανοήσω, καί πάλι χειρότερα έπραττα. Όσες φορές με ελέησε, εγώ παρόργιζα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου